Finito

Lieve allemaal,

Dit is de laatste blog van mij over mijn reis naar Suriname. Enjoy!

~ 11 / 07 / 2016 ~

Zoals jullie kunnen zien is het op het moment van schrijven alweer 11 juli. Sinds de vroege ochtend van 6 juli ben ik dus alweer in Nederland. Wat is er in de tussentijd gebeurd?
Ik zal beginnen met de twee barbecues die werden gehouden op de avonden van 29 juni en 30 juni. Op de 29e hadden we met wat mensen van Unu Pikin afgesproken om bij ons thuis de barbecue aan te steken. Sheldon kon een barbecue meebrengen en wij (Marcia, Laura, Kaatje en ik) konden voor het vlees en nodige salades zorgen. Sheldon nam ook nog de collega's Kenzo, Rowena, Gregory en een vriend mee. Na een wat laat begin van de barbecue (21.00 uur, Surinaams...) hebben we heerlijk genoten van o.a. stukken kip, saté stokjes en verse salade. Al met al een erg leuke en gezellige avond!
De volgende avond (30 juni) hadden Marcia, Laura, Kaatje en ik een barbecue bij Roël, een leidinggevende van het werk van Marcia. Waar de doorsnee Nederlandse barbecue in een tuintje plaats vind, hielden wij deze keer een barbecue in een smalle steeg. De ingang van het huis van Roël bevond zich namelijk in deze steeg, dus hielden we daar ook de barbecue. Roël is een goede kok, hij kon het vlees dus ook een stuk beter klaarmaken dan vleesdraaiers van de avond daarvoor. Wederom was dit weer een zeer gezellige avond!
Na 30 juni volgde het weekend van Bigi Pan, zie het verslag hiervan in mijn vorige blog.
Op maandag 4 juli had ik mijn officiële laatste werkdag bij Unu Pikin en was het ook de laatste dag van Kaatje en Laura bij huize Unu Pikin. Rond 12.30 uur vertrokken de Belgische dames samen met chauffeur Jo (collega van Marcia) naar het vliegveld. Na een paar dikke knuffels en veel succes wensen waren ze op weg. Er waren geen grote huilbuien, zeker niet van mij als nuchtere Hollander, maar Kaatje had het er wel iets moeilijker mee om de tranen tegen te houden dan Laura. Gelukkig hebben we vandaag de dag de beschikking over Whatsapp, E-mail, Facebook Messenger etc. dus contact houden zal geen probleem worden.
Mijn laatste werkdag verliep verder vlot, ik mocht als laatste taak de geraamtes van 3 hoge kasten met de hand schuren en verven met ijzermenie. Vervolgens mocht ik Sheldon nog helpen met het (elektrisch) zagen van 6 houten platen, deze platen zullen als 'rug' en zijkanten gaan dienen voor de 3 kasten. Het zaag-proces moest zeer precies gebeuren, dit om te voorkomen dat er veel goed hout verloren zou gaan. Nadat het zagen klaar was, mocht ik de platen nog even schuren met de schuurmachine zodat ze later die dag nog naar Rowena konden gaan.
En dat was het dan, mijn laatste werkdag bij Unu Pikin zat erop. Ik had die avond afgesproken om met Marcia het laatste avondmaal te vieren. Marcia nam me mee naar een Braziliaans tentje, een eindje fietsen maar zeker de moeite waard. Het rundvlees van de barbecue (ja, alweer) werd 5 meter van je vandaan klaargemaakt. Hierna nog wat sla, witte rijst en pom (een soort hele lichte / dunne vorm van couscous) erbij en je kon genieten! En dat allemaal voor maar zo'n 3 euro als je het om zou rekenen naar euro's...
Op dinsdag 5 juli volgde dan mijn afscheid bij Unu Pikin. In de ochtend had ik rustig mijn koffer kunnen inpakken, ik hoefde namelijk pas rond 15.00 uur op het vliegveld te zijn. Als afscheidscadeautje had ik het oranje-shirt van Koningsdag met de W-kraag gesigneerd en gegeven aan Susan. Ik kreeg vervolgens nog een officieel getuigschrift & nog een leuk souvenirtje (sleutelhanger) mee van Susan. Daarna volgde de knuffels en het handen schudden met de medewerkers van Unu Pikin. Ik kon hier uitgebreid de tijd voor nemen, Steve-O (mijn taxi chauffeur voor naar het vliegveld) kwam namelijk pas om 14.00 uur i.p.v. de afgesproken tijd van 13.15 uur. Tja.. Surinamers hè ;)
De tocht naar het vliegveld van Suriname verliep wat anders dan de planning. Onderweg had Steve-O al erg veel last gehad van files en die files waren nu,mede door een heftig regenbui, alleen nog maar erger geworden. Steve-O kent de Surinaamse wegen echter op zijn duimpje, dus ik heb ook kennis leren maken met zowat alle sluipweggetjes van Suriname die richting het vliegveld gaan.
Eenmaal hier aangekomen ontstond er echter een totale panieksituatie. De bewaker aan de deur beweerde namelijk dat ik te laat was en ik niet meer naar binnen mocht. Samen met Steve-O heb ik hem even uitgelegd dat we ruim op tijd waren, we kwamen namelijk om 15.20 uur aan en dat terwijl mijn vlucht pas om 17.20 uur zou vertrekken. De bewaker ging gelukkig overstag maar zei wel met klem dat ik me echt moest haasten. Zo gezegd zo gedaan, ik vloog naar de balie met m'n koffers om ze daar zo snel mogelijk in te laten checken. Vervolgens door naar de weegschaal voor mijn handbagage, bleek dat 'ie anderhalve kilo te zwaar was!! Gelukkig liet de vriendelijk dame me gewoon door ( quote: "Ah joh, volgende keer iets minder meenemen"), daar kunnen ze op het precieze Schiphol nog eens een voorbeeld aan nemen!
Toen volgde het snelle afscheid van Steve-O, natuurlijk uitbundig bedankt voor de trip naar het vliegveld en al het moois wat hij mij van Suriname heeft laten zien. Vervolgens door de douane e.d. en ik kon even uitblazen in de vertrekhal waar gelukkig airco was. Verder verliep de vlucht zonder problemen, ik heb zowaar nog 2,5 uur kunnen slapen (wat voor mij echt bijzonder veel is). Ook heb ik op de vlucht voor het eerst een Bollywood film gezien, erg grappig om ook zo'n film eens te zien waarin de hoofdacteur bijvoorbeeld met z'n blote handen 15 man te lijf kan gaan en dat er midden in de films opeens liedjes gezongen worden. Erg bijzonder om zoiets eens te zien.
Zo'n 8,5 uur reizen later landde ik op het welbekende Schiphol en was ik weer terug in ons kikkerlandje. Typisch om te zien altijd is dat zodra het sein wordt gegeven dat de riem los mag, iedereen echt zo snel mogelijk opspringt om de handbagage uit de bagagerekken te rukken om zo (hopelijk) als eerste de deur uit te mogen. Het leukste eraan vind ik dan dat ze vervolgens 25 minuten in het gangpad staan met hun handbagage omdat de slurf nog niet aan het vliegtuig is aangesloten. Dus, toen iedereen zo'n beetje begon te lopen, kon ik me nog even lekker uitrekken om vervolgens mijn koffertje te pakken voor de wandeltocht naar de douane.
Nadat de douane, kofferband en koffercontrole vlekkeloos verliepen stond ik dan officieel buiten op Nederlandse bodem! Maar of mijn ouders na 5,5 week afwezigheid van hun oudste zoon bij dé hekken stonden..? Nee hoor, ik kreeg het appje van papa Paul om naar buiten te lopen met m'n spullen "want je landde veel vroeger dan gepland en we hadden geen zin om de auto nog helemaal in de parkeergarage te gaan zetten..."
Afijn, het is goed voor de benen zullen we maar zeggen hè.
Omhelzingen met paps en mams volgden en ik kon beginnen met de verhalen terwijl de Daihatsu Sirion van mama Hinke alweer richting de Dom koersde...


Dat was het dan, mijn reis naar Suriname is nu definitief ten einde.
Nogmaals, aan alle sponsoren en trouwe lezers, hartelijk bedankt voor het mogelijk maken van deze reis. Ook dank voor de leuke & meelevende reacties op de reisverslagen, erg fijn om zulke positieve feedback te krijgen!
Het was een prachtige ervaring en ik ben ontzettend blij & vereerd dat ik dit allemaal heb mogen meemaken.

No spang nanga grantangi,

Stan