1e werkdag bij Unu Pikin en meer !

Lieve allemaal,

Het tweede bericht van mij uit Suriname! In de afgelopen dagen heb ik al een hele hoop meegemaakt, ik zal proberen alles op te schrijven wat ik nog weet.

~ 01-06-2016 ~

Om 07.15 uur gaat de wekker van mijn mobiele telefoon. Een rot geluid maar gelukkig met een goede boodschap, het is namelijk maandagochtend oftewel de eerste werkdag bij Unu Pikin! Even snel een douche nemen (had ik al verteld dat er geen warm water is? Nou ja, bij dezen dan...), broodjes met honing en jam eten en om 08.00 uur kan ik op weg naar mijn werkgever voor de komende 5 weken. Gelukkig bedraagt die afstand van deur tot deur maar liefst 12 stappen (ja, ik heb ze geteld), dus ik hoef gelukkig niet ver te reizen zoals de meeste andere werknemers van Unu Pikin. Ik loop naar het eerste groepje mensen wat ik zie staan en stel me aan ze voor. Toevallig staat mr. Monkou daar ook bij, de leidinggevende van Unu Pikin. Mr. Monkou is een hele aardige man, met een echte zware Surinaamse mannenstem, en is maar liefst 73 (!!) jaar oud. Ik krijg een korte rondleiding van Mr. Monkou door de werkplaats van Unu Pikin en leer met iedereen kennis maken. Alle namen onthouden wordt stap 2, maar op het moment van schrijven ben ik gelukkig al een heel eind.
Na de korte rondleiding word ik meteen aan de slag gezet. Ik kom op de meubelafdeling te staan, dat houdt (tot nu toe) in dat ik me vooral bezig houdt met het schuren & verven van oude / kapotte stoelen om ze d.m.v. mijn werkzaamheden er weer spik-splinter-nieuw er uit te laten zien. Tot nu toe gaat dat best goed, ik zal zo proberen om wat te foto's te plaatsen zodat jullie de resultaten kunnen zien.
Op de meubelafdeling sta ik met Sheldon (man, ong. 24 jaar) en Rowina (vrouw, ong. 20 jaar). Twee hele leuke en vriendelijke collega's waar ik het prima mee kan vinden. Als ik niet weet wat ik moet doen of als ik klaar ben met een klusje kan ik altijd bij hen terecht, erg fijn voor een beginneling.
Het werk is prima te doen, je gaat er wel van zweten maar er is totaal geen werkdruk (heerlijk). In mijn "contract", geschreven op een Post-It papiertje, staat dat ik op maandag t/m vrijdag van 08.00 - 15.00 uur werk en in het weekend dus vrij ben. Prima tijden al zeg ik het zelf, heb ik ook nog wat vrije tijd in de middag om wat te luieren en te koken.
Toen mijn 1e werkdag er bijna op zat, kreeg ik van mevr. Suzanne Dekkers (directrice van Unu Pikin) de vraag of ik nog mee wilde helpen om een paar fietsen op te gaan halen. Ik ging hier mee akkoord, zo kon ik gelijk nog wat meer van Paramaribo zien. En of ik wat gezien heb. We gingen eerst naar een ophaalplek in het Noord-Westen van Paramaribo. Het bleek dat we hier niet moesten zijn, maar juist bij de ophaalplek in het Zuid-Oosten! Het was ook nog een spitsuur, dus na 1,5 uur kwamen we met een hele lading fietsen weer terug bij Unu Pikin. Even de boel uitladen en mijn 1e werkdag zat er op!
De volgende dag (dinsdag) begon feitelijk hetzelfde. Opstaan, douchen, ontbijten en beginnen met schuren & verven. Ik kreeg echter rond half 11 het verzoek van mevr. Dekkers om een schooltje te bezoeken met twee Nederlandse stagiaires die ook bij Unu Pikin werken. Deze twee stagiaires zitten echter meer op hun kantoortje dan dat ze daadwerkelijk in de werkplaats aanwezig zijn, ik ken ze dus ook nog niet heel goed. Waarschijnlijk komt dat nog wel.
Afijn, we gingen op pad naar het schooltje. Een voor Surinaamse begrippen zeer luxe gebouw liet ik mij vertellen, ik vond het er in eerste instantie namelijk niet heel bijzonder uitzien. We gingen een klaslokaaltje binnen en mevr. Dekkers ging met een lerares praten over een nieuwe mediatheek en de inrichting daarvan. Ongeveer een half uurtje en een paar zere voeten (van het lange stilstaan) later, gingen we weer terug naar Unu Pikin. Ik ging hier weer lekker door met werken. Rond half 2 kreeg ik de vraag van Sheldon en Kenzo (man, 29 jaar, van de las-afdeling) de vraag of ik die middag een biertje wilde gaan drinken met wat collega's van Unu Pikin. Dit leek mij een heel leuk idee dus ik stemde er mee in.
Rond 15.00 uur was mijn werkdag klaar en om 17.30 uur hadden we met de collega's van Unu Pikin afgesproken. Marcia (huisgenootje) ging ook mee en zo waren we in totaal met 6 man (Kenzo, Sheldon, Rowina, Marcia, Jetro (jongen van 21, las-afdeling) en ik). Een biertje drinken in Suriname betekent niet dat je in een kroegje gaat zitten, maar dat je buiten op straat ergens gaat zitten. We vonden toevalligerwijs een lege hut en we hebben de rest van de avond hier doorgebracht. Erg gezellig en hierdoor heb ik gelijk een betere klik met de mensen gekregen. (Ik zal zo nog een foto er proberen op te zetten van hoe we er bij zaten.)
Vandaag (woensdag) was de derde werkdag. Dit keer geen tripje naar een school of fietsenophaalpunt, maar gewoon een volledige werkdag in de werkplaats. Ik mocht vandaag voor het eerst ook schuren met de schuurmachine op wat planken hout, weer wat leuke afwisseling. Voor de rest weer wat stoelen met de hand geschuurd en weer een likje verf gegeven.
Wat wel leuk is om te melden is dat de Surinamers vaak net wat andere woorden of klanken in hun zinnen gebruiken, maar ze precies hetzelfde bedoelen als wij Nederlanders. Een paar voorbeelden;
"Gaan we kaarten spelen?"
"Zit jouw cup nog vol?" (Zit je beker nog vol?)
"Je moet eerst wat wasbenzien gebruiken." (i.p.v. benzine)
"Bij voetbal stond ik op de doel" (Bij voetbal was ik keeper)
Dit zijn er een paar, in de komende reisverslagen zal ik er nog wel een paar in zetten.

Ondertussen is het op het moment van schrijven al kwart voor 10, bedtijd dus, want morgen moeten we weer vroeg op.
Tot over een paar dagen! Stan.